آموزش زبان آلمانی

با درود

متن دیگری را در مورد بازی های کامپیوتری ترجمه کرده ام که در زیر مشاهده می کنید.(برگرفته از DW)

کامپیوتر بازی تا درد

بازی های کامپیوتری همیشه به عنوان اسباب بازیهای کودکانه مورد تمسخر قرار می گرفتند. امروزه بازی های کامپیوتری به یک عنصر فرهنگی تبدیل شده اند. آنها در برلین دارای یک موزه اختصاصی هستند. در آنجا بازیهای قدیمی و چند بازی نامتعارف به نمایش گذاشته شده است.

مارکوس کرونرت پشت دست خود را که کبود شده است می مالد. این جوان 23 ساله بازی با نام "پونگ" را انجام داده است که یک شبیه ساز تنیس است. اولین بازی کامپیوتری که موفقیتی تجاری را به دست آورد. البته مارکوس این بازی را تحت شرایط سخت تری انجام داده است. در" ایستگاه درد" (نام یک وسیله بازی Pain Station) باید دو بازیکن دست های خود را برروی یک سنسور قرار دهند. هنگامی که یک بازیکن توپ را از دست می دهد، این سنسور داغ می شود و بعد یک شوک الکتریکی کوچک به بازیکن می دهد و در آخر چند ضربه به پشت دست بازیکن می زند. مارکوس در حالی که می خندد و پشت دست خودش را می مالد، می گوید: "همیشه می خواستم این بازی را امتحان کنم. هیچ وقت فکر نمی کردم که در این بازی مغلوب شوم."

مراحل تکنیک کامپیوتری

 "ایستگاه درد" یکی از جاذبه ها این موزه در بین 300 قطعه دیگر است. در بین همه آنها، یک مدل از کامپیوتری به نام "نمرود" (Nimrod) از سال 1951 قرار دارد. کمپانی "فررآنتی" برای اینکه بتواند این قطعه زشت و غول پیکر را بفروشد، می بایست که تغییراتی را در آن انجام می داد. این کمپانی "نمرود" را به اولین کامپیوتر مخصوص بازی در جهان تغییر داد. "نمرود" قسمتی از بخش "نوآوری در بازیهای دیجیتالی" موزه است.

در این بخش همچنین اولین کنسول بازی جهان به نمایش گذاشته شده است، که توسط یک متخصص تلویزیون به نام رالف بر در ابتدای دهه 1970 اختراع شده است. کنسول "مگناوکس اودیسه" (Magnavox Odyssey)در حقیقت یک کامپیوتر نیست، زیرا این کنسول بر اساس تلویزیون های آنالوگ ساخته شده است. در بخش "دیوار سخت افزار" در این موزه، 50 قطعه دیگر نیز از مراحل تکامل تکنیک های کامپیوتری به نمایش گذاشته شده است. در بین آنها اولین کامپیوتر خانگی به نام Apple II وجود دارد.همچنین اولین کنسول به همراه سی دی رام. برای اولین بار توسط  سی دی رام  تصاویر و ویدئوهای پیچیده در بازی ها ساخته شدند. مدیر موزه آندراس لانگه میگوید:" به این صورت ما وابستگی توسعه بازی ها و توسعه های فنی را نشان می دهیم." به این صورت راه برای گرافیک ها و تصاویر پیچیده و جذاب امروزی هموار شد.

گلهای همیشه بهار دنیای بازیها: پونگ، پک من، تتریس

 موزه بازی ها فقط به جمع آوری سخت افزارها نپرداخته است. بازدیدکنندگان همچنین می توانند بازدیدی از 50 سال تاریخ بازیهای کامپیوتری داشته باشند. به گفته یک بازدیدکننده: "این شبیه به سفری در زمان است."
در اینجا 52 بازی که همراه با نوآوری بوده اند به نمایش گذاشته شده اند. یک چیز در تمام این سالها هنوز تغییر نکرده است: برای موفقیت تجاری لازم نیست که بازیها پیچیده باشند. این را میتوان در بازی فکری مثل "تتریس" مشاهده کرد. بازی که در اواخر دهه 80 در آمریکا ظهور کرد. به گفته مدیر موزه :"هرچند که از مدتها قبل گرافیک های پیچیده وجود داشت، اما این بازی یک موفقیت بزرگ را بدست آورد. برای موفقیت یک بازی، گرافیک پیچیده لازم نیست، بلکه چیزی که باعث موفقیت یک بازی می شود،گیم پلی ساده آن است."

موفقیت بازی ها مدتهاست که به یک موضوع علمی و تحقیقاتی تبدیل شده است. بازیها به زمینهای مسابقه واقعی تبدیل شده اند. بازی های آنلاین مانند "Warcraft" مانند یک جامعه ساخته شده اند. بازیکنان در گروه های مختلف عضو می شوند و یک جامعه مجازی همراه با قوانینی شبیه به دنیای واقعی را بوجود می آورند. آنها می توانند دست به انجام معاملاتی بزنند که هیچ اثر سوئی بر روی زندگی واقعی آنها ندارد.

اثرات بازی های کامپیوتری

 بازیها همیشه بدون اثرات سو نیستند. بحث بر سر بازیهای کامپیوتری و خشونت به اندازه عمر بازی های کامپیوتری است. در دهه 70 بر سر بازی Death Race مباحث زیادی در گرفت. به گفته یک خانم بازدیدکننده که قبلا این بازی را انجام داده: "بحث بر سر بازیهای خشن بسیار یکطرفه است." موزه بازی فاصله خود را با اینگونه سوالات حفظ می کند.
اعتیاد به بازی نیز یکی دیگر از موضوعات این موزه هست. در یک ویدئو "مکس" را می بینیم که از این مشکل رنج میبرد. او داستان خود را بیان می کند: در دنیایی که خیلی از بزرگترها در آن سر به گریبان خود فرو برده اند،  به گفته او: "بازی کردن مانند یک هزارتوی بی پایان است. مدرسه اهمیت خود را از دست می دهد و تنها چیزی که مهم شمرده می شود، موفقیت های دنیای مجازی و عقب نیافتادن از دیگر بازی کنندگان است."
از اینجا موزه به بعد فقط چند قدم با "ایستگاه درد" فاصله است. هر کس باید خودش تصمیم بگیرد که تحمل چه میزان درد را دارد. بازیکن به زودی عواقب آن را حس خواهد کرد...

متن آلمانی خبر:

Computer spielen bis zur Schmerzgrenze

Sie wurden mal als Kinderspielzeug belächelt. Heute sind Computerspiele längst Kulturgut. In Berlin haben sie jetzt ein eigenes Museum. Es zeigt Spieleklassiker und hat einige außergewöhnliche Ausstellungstücke. 

Markus Krönert reibt sich den Handrücken. Der ist rot, blau und leicht geschwollen. Der 23-Jährige hat "Pong" gespielt – eine Tennissimulation, das erste kommerziell erfolgreiche Computerspiel. Krönert spielte es allerdings unter verschärften Bedingungen.

An der sogenannten "Pain Station" legen beide Spieler ihre Hände auf einen Sensor. Wenn ein Spieler den Ball verliert, wird die Sensorplatte erst heiß. Dann bekommt der Spieler Stromschläge. Zum Schluss schlägt eine kleine Gummipeitsche wieder und wieder auf den Handrücken. "Ich wollte das schon immer ausprobieren", sagt der 23-jährige. Aber in seiner Vorstellung habe immer der Gegner verloren, lacht er, und reibt sich seine Hand.

Meilensteine der Computertechnik

Die "Pain Station" ist der Publikumsmagnet des Spielemuseums, aber nur eines von über 300 Exponaten. Unter anderem ist ein Nachbau des Computers "Nimrod" aus dem Jahr 1951 dabei. Um das schrankgroße Ungetüm zu verkaufen, musste sich die Herstellerfirma Ferranti etwas einfallen lassen. Sie ließ ihn zu einem Spielecomputer umbauen. Zum ersten Spielecomputer der Welt. Der "Nimrod" ist Teil des Ausstellungsbereiches "Die Erfindung des digitalen Spieles".

In diesem Modul wird auch die erste Konsole der Welt gezeigt, die der Fernsehtechniker Ralph Baer Anfang der 1970er erfunden hat. Die "Magnavox Odyssey" ist noch kein Computer im eigentlichen Sinne, denn die Konsole baut auf analoger Fernsehtechnik auf. An der "Wall of Hardware" sind im Museum 50 weitere Meilensteine der Computertechnik ausgestellt, darunter der erste Heimcomputer Apple II. Oder die erste Konsole mit CD-Rom Laufwerk. Erst mit der CD-Rom konnten aufwändige Videos in die Spiele eingebaut werden. "Damit zeigen wir, wie eng die Spieleentwicklung mit der technischen Entwicklung verbunden ist", sagt Museumsdirektor Andreas Lange. Damit war der Weg frei für die aufwändigen Videosequenzen und Grafiken, wie wir sie heute kennen.

Pong, Pac Man und Tetris – die Evergreens der Spielewelt

Das Spielemuseum sammelt aber nicht nur Hardware hinter Glasvitrinen. Die Besucher können auch eine Zeitreise durch die über 50-jährige Spielegeschichte machen. "Das ist wie eine Reise in Vergangenheit", sagt Besucher Falk Olschowski mit leuchtenden Augen.

52 besonders innovative Spiele stellt das Spielemuseum vor. Eines hat sich in all den Jahren der Spieleentwicklung nicht verändert: Spiele müssen nicht besonders komplex sein, um kommerziellen Erfolg zu haben. Das zeigt sich besonders gut beim Puzzlespiel Tetris, das Ende der 80er Jahre in den Vereinigten Staaten erschien. Obwohl es längst aufwändigere Grafiken gab, wurde es ein großer Erfolg. "Wichtig für den Erfolg eines Spieles ist das einfache Gameplay und nicht die Grafik", erklärt Direktor Lange.

Der Erfolg der Spiele hat sie längst zu wissenschaftlichen Forschungsgegenständen gemacht, und sie sind zu Spielfeldern der Realität geworden. Onlinespiele wie "World of Warcraft" sind wie eine Gesellschaft organisiert. Spieler schließen sich in Gruppen zusammen, sogenannten Gilden, und schaffen virtuelle soziale Gefüge, in denen ähnliche Regeln herrschen wie in realen Gesellschaften. Man kann Handlungsstrategien ausprobieren, ohne dass sie im "echten" Leben Konsequenzen haben.

Problemfall Computerspiele

Ganz ohne Konsequenzen bleiben Spiele aber nicht immer. Die Debatte um Computerspiele und Gewalt ist fast so alt wie die Computerspiele selbst. Schon in den 70ern löste das Spiel "Death Race" heftige Diskussionen aus. "Die Debatte um Gewaltspiele wird zu einseitig geführt", sagt Besucherin Dagmar Böhm, die früher selbst umstrittene Spiele gespielt hat. Das Computerspielemuseum schafft Raum, um sich mit etwas Abstand der Frage zu widmen. 

Auch die Spielsucht ist ein Themenblock der Ausstellung. Dort kommt der Betroffene Max in einem Video zu Wort und erzählt seine Geschichte: Einblicke in eine Welt, die vielen Erwachsenen verschlossen ist. Spielen sei wie eine Spirale, erklärt er. Schule werde immer unwichtiger, und was zählt, sei nur noch der virtuelle Erfolg und mit anderen Spielern mitzuhalten. Von dort aus ist es nur ein kleiner Schritt zur "Pain Station". Denn jeder muss selbst entscheiden, wie viel Schmerz er für den Sieg erträgt. Die Folgen aber bekommt der Spieler gleich zu spüren.